Kancelaria BWW reprezentowała pracodawcę w procesie o zwrot nadpłaconego wynagrodzenia w związku z uwzględnieniem przez pracodawcę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w pełnej wysokości w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego.

Na mocy wyroku Sądu pracownika przywrócono do pracy i wypłacono mu jednorazowo wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (kilka lat). Po kilku miesiącach pracy pracownik był niezdolny do pracy z powodu choroby. Pracodawca, ustalając podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego, uwzględnił w niej wynagrodzenie wypłacone za czas pozostawania bez pracy w pełnej wysokości, zamiast w kwocie „proporcjonalnej”, przypadającej na okres 12 miesięcy poprzedzających okres niezdolności do pracy. Pracodawca wystąpił na drogę sądową celem zwrotu przez pracownika nadpłaconej kwoty wynagrodzenia. Główny spór w tej sprawie koncentrował się wokół zagadnienia sposobu liczenia podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego (zasiłku chorobowego).

Sąd uwzględnił powództwo, podzielając stanowisko i argumentację przedstawioną przez Kancelarię BWW. Uznał, że kwota wypłacona tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy nie może być wliczona w pełnej wysokości do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego w miesiącu, w którym pracownik został przywrócony do pracy, gdyż nie dotyczy ona wynagrodzenia za jeden miesiąc, lecz za cały okres pozostawania bez pracy. Jedynie skumulowany termin wypłaty tego wynagrodzenia przypada w miesiącu, w którym pracownik zostaje przywrócony do pracy. Zatem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powinno zostać „podzielone” na wszystkie miesiące pozostawania pracownika bez pracy.

Kancelaria BWW reprezentowała pracodawcę w procesie, w którym pracownik domagał się ustalenia przez Sąd braku obowiązywania zapisu zawartego w regulaminie wynagradzania oraz zasądzenia odszkodowania za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu w zakresie wynagradzania z powodu obowiązywania i stosowania przez pracodawcę kwestionowanego zapisu.

Analizowany przez Sąd zapis regulaminu wynagradzania przewidywał, że do stażu pracy, od którego zależy awans finansowy (zaszeregowanie do wyższej kategorii wynagrodzenia), nie wlicza się okresów urlopu wychowawczego. W ocenie pracownika taka regulacja narusza zasadę równego traktowania w zatrudnieniu.

Sąd oddalił powództwo pracownika podzielając argumentację prezentowaną w toku postępowania przez Kancelarię BWW, iż pracodawca był uprawniony do takiego uregulowania zasad wynagradzania, które uzależniało jego wysokość od faktycznie zdobytego przez określoną grupę pracowników doświadczenia zawodowego, które – z uwagi na specyfikę ich pracy – stanowiło obiektywne, neutralne i uzasadnione potrzebami pracodawcy kryterium różnicujące wysokość wynagrodzenia.

Sąd podzielił również dokonaną przez Kancelarię BWW wykładnię przepisu art. 186⁵  k.p., iż dotyczy on wyłącznie tych uprawnień pracowniczych, które wynikają z przepisów powszechnie obowiązujących, takich jak np. wymiar urlopu wypoczynkowego, a regulacja zawarta w regulaminie wynagradzania tego rodzaju uprawnień nie dotyczy. Sąd podkreślił również, że regulacja, z której wynika możliwość awansu do kolejnej klasy zaszeregowania o wyższym wynagrodzeniu zasadniczym została zamieszczona w akcie wewnątrzzakładowym jako wynik negocjacji z organizacjami związkowymi i powinna być respektowana.

W dniu 31 maja 2019 r. Prezes URE decyzją DRG.DRG-2.4212.12.2019.JDo1 zatwierdził taryfę GAZ-SYSTEM dla usług przesyłania paliw gazowych nr 13, która będzie obowiązywać od 1 stycznia 2020 r.

Nowa Taryfa została dostosowana do regulacji prawnych wynikających z przepisów rozporządzenia Komisji (UE) 2017/460 z 16 marca 2017 r. ustanawiającego kodeks sieci dotyczący zharmonizowanych struktur taryf przesyłowych dla gazu (NC TAR), tj. rozdziałów II, III i IV, które weszły w życie dnia 31 maja 2019 r.

Taryfa implementuje rozwiązania wynikające z komunikatu Prezesa URE (nr 24/2019) z dnia 29 marca 2019 r. w sprawie poziomu mnożników, współczynników sezonowych i rabatów, o których mowa w art. 28 ust. 1 lit. a)-c) Kodeksu taryfowego, uwzględnianych w kalkulacji taryf dla usług przesyłania paliw gazowych na okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. oraz Metodę wyznaczania cen referencyjnych nr 1/OGP w zakresie własnej sieci przesyłowej OGP GAZ-SYSTEM na okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020, zatwierdzoną decyzją Prezesa URE z dnia 29 marca 2019 r.

Kancelaria BWW doradzała GAZ-SYSTEM przy tworzeniu treści Taryfy nr 13 oraz w procesie jej zatwierdzania przez Prezesa URE.

Więcej informacji można znaleźć na stronie OSP.